Σχεδόν τρεις μήνες έπειτα... εξακολουθώ να αφιερώνω τον λιγο ελέυθερο χρόνο μου στις ευχάριστες ανάμηνησεις του κοινού βίου μας. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι επιλέγουμε να βάζουμε το δάχτυλο στις πληγή όμως στην συγκεριμένη περίπτωση νομίζω πως αντιλαμβάνομαι ποιο κενό έρχεται να καλύψει αυτή η συνήθεια.
Σαν πηγή του πόνου δεν αναγνωρίζω ωστόσο την παρούσα απώλεια μα πολύ περισσότερο αυτή που πρόκειται να ακολουθήσει. Εϊναι πολύ δύσκολο να σε βλέπω να αλλάζεις και να μην είμαι το αίτιο, να εξελίσεσαι, να μεγαλώνεις, να ωριμάζεις χωρίς να είμαι τα λάθη σου.
Αντίστοιχα λυπάμαι ιδιαίτερα που επιλέγεις να μην είσαι αυτή που θα δείς τα πρώτα ρήγματα σώματος - ψυχής, τις ρυτίδες της καθημερινότητας, την νίκη επι του εγωισμού που απαιτεί μια κοινή πορεία, ιδίως για δυο ψυχές σαδιστικά δυσπρόσιτες, Δύο ψυχές σκαντζόχοιρους...
Λυπάμαι δε ιδιαίτερα για την αναφορά σου στην διαίσθηση....
Γιατί να το κάνεις αν τόσο καιρό τρέχεις αυτά τα σενάρια επιβίωσης μέσα σου; Γιατί να αναφερθείς στην διαίσθηση;
Pluralitas non est ponenda sine necessitate.
Πως αποδέχεται κάποιος κάτι που πονάει τόσο πολύ, πως αποδέχεται αυτή την αλήθεια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου