...

...

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Κάποιοι γεύονται τον ουρανό…




Κάθε πρωί πηγαίνοντας στην υπηρεσία μου τους βλέπω, ή μάλλον τους ακούω πρώτα….

Η εκκίνηση του κινητήρα, η απογείωση, οι ελιγμοί, ο τρόπος που χάνονται στον ορίζοντα,
σχεδόν ερωτικά παίζουν με τις αισθήσεις μου….

Κάθε φορά αναρωτιέμαι γιατί δεν διάλεξα να ακολουθήσω την μοίρα αυτών των πιλότων.
Πως είναι να γεύεσαι τον ουρανό, να ακουμπάς τα σύννεφα;

Σύντομα με προσγειώνει ο θόρυβος του επομένου Α-7 που σηκώνεται…

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

Το ταξίδι της απροσδιοριστίας

Ταξίδεψες ποτέ σε μέρη που δεν γνωρίζεις;
Άφησες ποτέ πρωί το σπίτι σου με δυο σακίδια γεμάτα ψέματα στους ώμους σου;
Κατοίκησες ποτέ έναν χώρο που σε τρομάζει;
Προσπάθησες ποτέ να ξεκλειδώσεις ανθρώπους που ξέρεις πως δεν θα ξαναδείς;
Βγήκες στην βροχή περιμένοντας να ακούσεις το όνομά σου ανάμεσα σε 2000 άτομα;
Ένοιωσες να κρύβεται η προσωπικότητά σου πίσω από έναν ανόητο όχλο;

Οι δώδεκα μήνες της στράτευσης είναι αναμφίβολα μια από τις πιο περίεργες περιόδους στη ζωή ενός άνδρα.

Ξεκινά απότομα και πριν καλά καλά καταλάβεις τι σε χτύπησε, βρίσκεσαι στο ρόλο ενός γραναζιού μιας αργοκίνητης όσο κ παράλογης μηχανής που ονομάζεται στρατός…

Ο καιρός κυλάει δύσκολα κ αργά στην αρχή,
μόνος ανάμεσα σε όμοιους .
Και πάνω που αρχίζεις να κάνεις φίλο σου την ρουτίνα κ’ να γαληνεύεις τις φωνές των προσταγμάτων, σε αλλάζουν μονάδα, κ’ ‘όλα αρχίζουν πάλι από την αρχή κ’ ξανά, κ’ ξανά, κ’ ξανά…

Έχεις αφήσει πίσω σου ανθρώπους που κοιμήθηκες δίπλα δίπλα, που αντιμετώπισες μαζί τους την βλακεία, την αμάθεια κ’ τα γελοία ξεσπάσματα των ανώτερων σου;

Ανθρώπους με τους οποίους μοιράστηκες την ίδια μοίρα.

Γνωρίζοντας πως μάλλον δεν θα τους ξαναδείς…

Γιώργο, Νίκο, Γιώργο, Μήτσο, Νίκο, Αρχηγέ ο μήνας που περάσαμε στην Λάρισα ήταν από τους πιο ξεχωριστούς στην ζωή μου…

9μιση μήνες μας έμειναν…