3 μήνες και 2 μέρες...

θυμάμαι,
κρατούσες πάντα στο χέρι ένα τσιγάρο, μιαν άσπρη μεγάλη κιμωλία...
τα μεγάλα μελαγχολικά σου μάτια σου, ποτέ σχεδόν δεν μου χαμογελούσαν...
η Αθανασία σου... πόσο ακόμα θα στοιχειώνει τα μέρη που περπατήσαμε...
τα μακρυά σου δάχτυλα..το μόνο που θα θυμάμαι μετά από χρόνια...


25-12 ήταν ...που ήρθες και μου έδειξες πως να γελώ ξανά...

Ξέρω, όλα είναι ασήμαντα και αδιάφορα όταν έχεις προαποφασίσει τα πάντα...
διάβασε όμως κάτι που γράφτηκε πριν από πολλά χρόνια...ίσως να περιγράφει με τον πιο μεστό τρόπο όσα έζησα προχθές βράδυ...

Γύρνα τις ώρες που χάθηκαν απόψε
κοίτα που φεύγεις πώς κλαίει το δειλινό

Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει
χάνεται ο δρόμος και πού να σταθώ
κάπου βραδιάζει μην κλαις δεν πειράζει
πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ

Αγέρας παίρνει απόψε τη ζωή μου
κλείνω τα μάτια που φεύγεις να μη δω

Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει
χάνεται ο δρόμος και πού να σταθώ
κάπου βραδιάζει μην κλαις δεν πειράζει
πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ


Αντίο κορίτσι μου...

ήσουν ένα όμορφο ταξίδι που κάθε στάση θα ήθελα να διαρκεί για πάντα...Το ξέρεις!

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα...

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα... που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε...

Υπάρχουν μονοπάτια που είναι στρωμένα μόνο με εμπόδια...

Όπως όταν το τοπίο της αγάπης εναλλάσσει σαδιστικά την μορφή του από παράδεισο σε κόλαση, και αυτά τα μάτια που λιώνουν τα χιόνια τις μοναξιάς μετατρέπονται σε άγριους ανέμους που μαστιγώνουν το ταλαιπωρημένο σώμα...

Αν δεν έχεις την δύναμη να τιθασεύσεις αυτούς τους ανέμους, αν μια στιγμή παραδείσου δεν σε γεμίζει κουράγιο να αντέξεις ολόκληρες μέρες κόλασης...

Αν ο δρόμος είναι πολύ μακρύς και σε κουράζει... είναι καλύτερα να διαλέγεις ποιο εύκολους ανθρώπους...

Μερικές φορές, πρέπει να ξέρεις πότε να φύγεις...

Ειδικά όταν ο άλλος δεν θα γυρίσει να στο πει ποτέ...

Και ας νομίζεις πως στην άκρη του μονοπατιού βλέπεις να σε περιμένουν όλα όσα πόθησες!