θυμάμαι,
κρατούσες πάντα στο χέρι ένα τσιγάρο, μιαν άσπρη μεγάλη κιμωλία...
τα μεγάλα μελαγχολικά σου μάτια σου, ποτέ σχεδόν δεν μου χαμογελούσαν...
η Αθανασία σου... πόσο ακόμα θα στοιχειώνει τα μέρη που περπατήσαμε...
τα μακρυά σου δάχτυλα..το μόνο που θα θυμάμαι μετά από χρόνια...
25-12 ήταν ...που ήρθες και μου έδειξες πως να γελώ ξανά...
Ξέρω, όλα είναι ασήμαντα και αδιάφορα όταν έχεις προαποφασίσει τα πάντα...
διάβασε όμως κάτι που γράφτηκε πριν από πολλά χρόνια...ίσως να περιγράφει με τον πιο μεστό τρόπο όσα έζησα προχθές βράδυ...
Γύρνα τις ώρες που χάθηκαν απόψε
κοίτα που φεύγεις πώς κλαίει το δειλινό
Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει
χάνεται ο δρόμος και πού να σταθώ
κάπου βραδιάζει μην κλαις δεν πειράζει
πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ
Αγέρας παίρνει απόψε τη ζωή μου
κλείνω τα μάτια που φεύγεις να μη δω
Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει
χάνεται ο δρόμος και πού να σταθώ
κάπου βραδιάζει μην κλαις δεν πειράζει
πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ
Αντίο κορίτσι μου...
ήσουν ένα όμορφο ταξίδι που κάθε στάση θα ήθελα να διαρκεί για πάντα...Το ξέρεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου