...

...

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

69 μέρες έπειτα...

69 μέρες έπειτα,

συνεχίζω να οδηγώ κλαίγοντας τα βράδια, την μια βλέπω δίπλα ένα άδειο κάθισμα, την άλλη αυτή.

συνεχίζω να προσποιούμαι και να γελώ για όσους με αγαπάνε και ο μικρός κλόουν μεγαλώνει μέσα μου...



συνεχίζω να βιώνω την απώλεια σε καθημερινή βάση, μονίμως λυπημένος και αμυνόμενος ελπίζω σε ένα θαύμα.

Κάθε μέρος φέρνει αναμνήσεις μια ευτυχισμένης στιγμής, μιας ανάμνησης που χαϊδεύει την ψυχή και μετά την βιάζει ρίχνοντάς την στην ξαφνικά στην πραγματικότητα.

Ξανά και Ξανά...

Πόσο θα ήθελα εγώ να είμαι αυτός που θα πας μαζί σε αυτή την συναυλία, να περπατήσουμε, να συζητήσουμε, να μου γκρινιάξεις για την κίνηση, εγώ για την δουλειά... Να τραγουδίσουμε όπως το καλοκαίρι, είχα αρχίσει και μάθαινα κ εγώ... Να γυρίσουμε μαζί και να ξαπλώσουμε μαζί... Να σηκωθείς το πρωί για κάπνισμα και να σε κοιτάω κλεφτά, να έρθεις να με ξυπνήσεις με φιλιά...

Όπως έκανες τότε που με αγαπούσες.

Τα πράγματα δεν κυλάνε καλά, και πως να κυλήσουν άλλωστε όταν έχει χαθεί το μοναδικό πράγμα που δίνει σκοπό στην ζωή...

Έρημος αυτή η ζωή, στείρα και άνυδρη...





Δεν υπάρχουν σχόλια: