Υπάρχουν και αυτές οι σκέψεις που αναδύονται τα βράδια. Αυτές που λένε σκοτεινές μα πάντα μέσα μου υπήρχαν από παιδί. Αυτές που οι κλήσεις σου οι βραδινές κρατούσαν μακρυά όλα αυτά τα χρόνια. Που μου ζητούν να γίνουμε φίλοι ξανά...
Οι σκέψεις αυτές που χαρά δεν τάζουν, μόνο λυπη, ουδέτερη, χωρίς φύλο πορεία, σε λευκή γραμμή πάνω, αιτιατη και μετρήσιμη.
Που σφίγγουν το στήθος σαν τανάλια, που κάνουν το κορμί σαν πέταλο, τις αφορμές καρφιά. Που σιωπούν και στριγγλιζουν πριν κοιμηθώ...
Αυτές οι σκέψεις που όταν οι άνθρωποι γύρω μου φεύγουν αυθαίρετα και γνωστικά τους αντικαθιστούν. Και ζητούν τους διαλόγους αλλιώς, το μέτρημα ανάποδα...
Καρφιά, τρύπες αναιμακτες, πακέτα συνειδησης και συνειδητοποίησης που κραυγάζουν Τέλος με την σάπια φωνή.
Υπάρχει και ένας ΜΑΡΚΟΣ που αντιστέκεται όμως. Πονάει, θρηνεί μα αντιστέκεται. Φανερά όσο ποτέ ξανά στο παρελθόν η στο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου