Εδώ να μείνεις

Εδώ και τώρα, γιατί ειν’ ο δρόμος μας παλιός και κατηφόρα
της καληνύχτας τα φιλιά δεν είναι δώρα
δε φεύγω απόψε κι απ’ τη ζωή σου δε θα βγω
κι αν ειν’ η σχέση μας μισή τα λόγια φόρα
εδώ και τώρα, στης αγάπης το θυμό




Δεν σου ρίχνω καμία ευθύνη,
επιθυμώ να βάλλω κάτω και να μετρήσουμε τι έχουμε γιατί νομίζω πως έχει κρίνει ότι έχουμε πολύ λιγότερα απ'ότι στην πραγματικότητα. Θυμώνω επειδή δεν μου αναγνωρίζεις πράγματα που έκανα και δεν διαγράφονται, πράγματα που δεν μπορούν να μεταμορφωθούν σε κάτι άλλο έτσι απλά επειδή βολεύει μια νέα πορεία που μόνο να μας διαλύσει μπορεί.

Μείνε "εδώ"... 

no comment

Το Ξυράφι του Όκαμ

Σχεδόν τρεις μήνες έπειτα... εξακολουθώ να αφιερώνω τον λιγο ελέυθερο χρόνο μου στις ευχάριστες ανάμηνησεις του κοινού βίου μας. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι επιλέγουμε να βάζουμε το δάχτυλο στις πληγή όμως στην συγκεριμένη περίπτωση νομίζω πως αντιλαμβάνομαι ποιο κενό έρχεται να καλύψει αυτή η συνήθεια.

Σαν πηγή του πόνου δεν αναγνωρίζω ωστόσο την παρούσα απώλεια μα πολύ περισσότερο αυτή που πρόκειται να ακολουθήσει. Εϊναι πολύ δύσκολο να σε βλέπω να αλλάζεις και να μην είμαι το αίτιο, να εξελίσεσαι, να μεγαλώνεις, να ωριμάζεις χωρίς να είμαι τα λάθη σου.

Αντίστοιχα λυπάμαι ιδιαίτερα που επιλέγεις να μην είσαι αυτή που θα δείς τα πρώτα ρήγματα σώματος - ψυχής, τις ρυτίδες της καθημερινότητας, την νίκη επι του εγωισμού που απαιτεί μια κοινή πορεία, ιδίως για δυο ψυχές σαδιστικά δυσπρόσιτες, Δύο ψυχές σκαντζόχοιρους...

Λυπάμαι δε ιδιαίτερα για την αναφορά σου στην διαίσθηση....

Γιατί να το κάνεις αν τόσο καιρό τρέχεις αυτά τα σενάρια επιβίωσης μέσα σου; Γιατί να αναφερθείς στην διαίσθηση;

Pluralitas non est ponenda sine necessitate.

Πως αποδέχεται κάποιος κάτι που πονάει τόσο πολύ, πως αποδέχεται αυτή την αλήθεια;

Who wants to love forever?

This is about a sad evening, sitting in my desk alone drinking some wine.

At the moment I feel like the only person alive on earth.

It's such a cold feeling, mesmerised by the past years thoughts. This is for the four and half years we were together then!

Who want's to love forever? I do... 

Χτυπά ένα ξενύχτι ακόμα μπορείς

Έτσι.. Γιατί δεν χρειάζεσαι ύπνο και ξεκούραση εσύ... Γιατί έχεις κάνει λίγα...

Λίγα.

Είναι καλύτερα τώρα Τούλις;

. . .

69 μέρες έπειτα...

69 μέρες έπειτα,

συνεχίζω να οδηγώ κλαίγοντας τα βράδια, την μια βλέπω δίπλα ένα άδειο κάθισμα, την άλλη αυτή.

συνεχίζω να προσποιούμαι και να γελώ για όσους με αγαπάνε και ο μικρός κλόουν μεγαλώνει μέσα μου...

συνεχίζω να βιώνω την απώλεια σε καθημερινή βάση, μονίμως λυπημένος και αμυνόμενος ελπίζω σε ένα θαύμα.

Κάθε μέρος φέρνει αναμνήσεις μια ευτυχισμένης στιγμής, μιας ανάμνησης που χαϊδεύει την ψυχή και μετά την βιάζει ρίχνοντάς την στην ξαφνικά στην πραγματικότητα.

Ξανά και Ξανά...

Πόσο θα ήθελα εγώ να είμαι αυτός που θα πας μαζί σε αυτή την συναυλία, να περπατήσουμε, να συζητήσουμε, να μου γκρινιάξεις για την κίνηση, εγώ για την δουλειά... Να τραγουδίσουμε όπως το καλοκαίρι, είχα αρχίσει και μάθαινα κ εγώ... Να γυρίσουμε μαζί και να ξαπλώσουμε μαζί... Να σηκωθείς το πρωί για κάπνισμα και να σε κοιτάω κλεφτά, να έρθεις να με ξυπνήσεις με φιλιά...

Όπως έκανες τότε που με αγαπούσες.

Τα πράγματα δεν κυλάνε καλά, και πως να κυλήσουν άλλωστε όταν έχει χαθεί το μοναδικό πράγμα που δίνει σκοπό στην ζωή...

Έρημος αυτή η ζωή, στείρα και άνυδρη...

Αναδύονται

Υπάρχουν και αυτές οι σκέψεις που αναδύονται τα βράδια. Αυτές που λένε σκοτεινές μα πάντα μέσα μου υπήρχαν από παιδί. Αυτές που οι κλήσεις σου οι βραδινές κρατούσαν μακρυά όλα αυτά τα χρόνια. Που μου ζητούν να γίνουμε φίλοι ξανά...

Οι σκέψεις αυτές που χαρά δεν τάζουν, μόνο λυπη, ουδέτερη, χωρίς φύλο πορεία, σε λευκή γραμμή πάνω, αιτιατη και μετρήσιμη.

Που σφίγγουν το στήθος σαν τανάλια, που κάνουν το κορμί σαν πέταλο, τις αφορμές καρφιά. Που σιωπούν και στριγγλιζουν πριν κοιμηθώ...

Αυτές οι σκέψεις που όταν οι άνθρωποι γύρω μου φεύγουν αυθαίρετα και γνωστικά τους αντικαθιστούν. Και ζητούν τους διαλόγους αλλιώς, το μέτρημα ανάποδα...

Καρφιά, τρύπες αναιμακτες, πακέτα συνειδησης και συνειδητοποίησης που κραυγάζουν Τέλος με την σάπια φωνή.

Υπάρχει και ένας ΜΑΡΚΟΣ που αντιστέκεται όμως. Πονάει, θρηνεί μα αντιστέκεται. Φανερά όσο ποτέ ξανά στο παρελθόν η στο μέλλον.

Μικρός νιαουρης...

Που είναι..... Που είναι..... Που είναι ο τσιτακος μου;

Δύο μήνες

Δύο μήνες χωρίς ΑΓΆΠΗ

Άσχημες νύχτες

Δεν αντέχω άλλο, μια διέξοδο από αυτό το μαρτύριο.

...