...

...

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

346 πολύτιμες μέρες...


.................................................

Δεν πιστεύω σε κλειστούς κύκλους,
σε δεσμευμένες χρονικές περιόδους που συμβαίνουν ως δια μαγείας θεμιτά γεγονότα...
Πάντα τις έστηνα στον τοίχο αυτές τις σκέψεις..

..................................................

Η 31 Δεκεμβρίου 2008 έμελλε να με βάλει σε σοβαρές σκέψεις...
Δεν θυμάμαι τίποτα στην ζωή πριν από αυτή την μέρα ...
Δεν υπάρχει ροή πληροφορίας στο μυαλό μου...
Τα καρφωμένα στον τοίχο χαμόγελα με κοιτούν περιφρονητικά μέσα από ξεθωριασμένες φωτογραφίες...

..................................................

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ.

..................................................

Εκείνη την μέρα την επισκέφθηκα τυχαία...
Χτύπησα το παραθυράκι και μου άνοιξε...
Γίναμε φίλοι...
Κάθε μέρα μέρα με πήγαινε βόλτες στον ξεραμένο μελαγχολικό της κήπο...
Έλεγε πόσο συμβιβασμένη είναι με αυτόν και πόσο της αρέσει ξυπόλητη να περπατάει γύρω του...
Έδειχνε σίγουρη για αυτόν όμως... Μου έλεγε πως ποτέ ξανά δεν θα ανθίσει...

(Αν τότε της είχα εξηγήσει πως η μελαγχολία με σαγηνεύει...)

....................................................

Κάθε μέρα έπαιρνα κρυφά μαζί μου λίγο νεράκι...
Έχω μάθει να βελτιώνω τα πράγματα...
Τα φρόντισα με όλο μου το πάθος...
Υπήρξαν νύχτες που έμενα μόνος μου τα βράδια σε εκείνο τον γαμημένο το μέρος...

......................................................


Όταν μετά από λίγες μέρες πέταξαν τα νέα κλωναράκια, βιάστηκε να τα κόψει...
-Βγάζουν αγκάθια, μου είπε.
-Μόνο αγκάθια βγάζουν τα φυτά αυτού του κήπου...

......................................................

Μου άρεσε όμως... να ματώνω τα χέρια μου για της τα δίνω...
Να της λέω, ορίστε αυτά είναι για εσένα..

.......................................................

-Μια στιγμή παραδείσου που συνοδεύεται από μέρες κόλασης...

........................................................

Τον αγάπησα εκείνο τον κήπο, τον ερωτεύθηκα, τον έκανα δικό μου τα βράδια...
Τις μέρες έβγαζα αγκάθια από το κορμί μου...
Δεν με πείραζε όμως...
Εκείνο που με σκότωνε ήταν πως τα αγκάθια έσκιζαν και το δικό της σώμα... Πληγές του παρόντος πάνω σε αυτές του παρελθόντος...
Πονούσε στην σκέψη ενός κήπου που γέμιζε χρώματα χωρίς σκοπό, χωρίς μέλλον...

Το αγαπώ ερχόταν μονάχα ψιθυριστά και συνοδευόταν από πελώριες σιωπές...

.........................................................

Γνώριζα το σωστό... μου άρεσε όμως τόσο πολύ το λάθος...

.........................................................

Έπαιξα και εγώ με το μυαλό της, έπαιξε και αυτή με το δικό μου.

..........................................................


Μια μέρα αποφάσισε να με καλέσει στον κήπο της...
Κάθε φορά έλεγα πως θα ήταν η τελευταία...
Όμως ήταν τόσο ευτυχισμένη, τόσο γαλήνια...
Το πρώτο βράδυ μαζί περιπλανηθήκαμε σε όσα φτιάχναμε 3 μήνες...
Το δεύτερο κάτω από μια λάμπα στην πιο μυστήρια γωνία του, αποφάσισε να δείξει για πρώτη φορά την δυσαρέσκιά της.
Μάλλον είχα ασχοληθεί πολύ με κάτι που θεωρούσε δικό της.

Δεν ξέρω αν δάγκωνε τα χείλη της την στιγμή που έλεγε:
-Φεύγω, θα είναι καλύτερα έτσι...

Το θυμάμαι πολύ καλά αυτό γιατί ήξερα τι σήμαινε για εμένα...
Είχα στηριχθεί στην κολώνα και την κοιτούσα ψύχραιμα και με κενό το βλέμμα...
Δεν έβγαλα κουβέντα... Μάλλον την αγαπούσα πολύ για να την εμποδίσω να κάνει όσα είχε αποφασίσει...

...Κοιτούσα την γυναίκα που με έκανε να ερωτευθώ ξανά μετά από τόσα χρόνια με αδιαφορία και απάθεια...

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΕΝΙΩΣΑ ΣΑΝ ΕΝΑ ΑΓΚΑΘΙ... ΕΝΑ ΑΓΚΑΘΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΧΩΘΕΙ ΣΤΗΝ ΣΑΡΚΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΕΙ... ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΠΡΑΞΕΙ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΤΡΑΒΗΓΜΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΝΩΔΥΝΟ...

ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΕΝΟΙΩΣΑ ΠΩΣ ΤΗΣ ΕΙΧΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΧΑΡΙΣΕΙ.

ΑΝ ΜΙΛΟΥΣΑ... ΜΠΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΧΕΙΡΩΤΕΡΑ.. ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΠΩΣ ΘΑ ΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ... ΠΩΣ ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ...

ΟΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΟΜΩΣ... ΑΧ ΟΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ... ΞΕΧΝΙΟΥΝΤΑΙ, ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ...

.............................................

Δευτερόλεπτα...
Λεπτά...
Ώρες...
Μέρες...
Μήνες...

..............................................

Τα χρώματα ξεχάστηκαν... Οι φωνές... Οι φιγούρες...
Θυμάμαι μονάχα εκείνη την λάμπα...

..............................................

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΛΑΜΕ ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ... ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΠΑΝΙΟ ΜΕΡΟΣ...
ΜΕ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ... ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, Ε;

Το καλοκαίρι που ακολούθησε ήταν ξέγνοιαστο...
Έμαθα πως κάποιος άλλος φροντίζει τον κήπο μου...
Εγωίσταρος του κερατά καθώς είμαι, με έπεισα πως ποτέ δεν θα τα καταφέρει τόσο καλά...
Η τουλάχιστον πως η μορφή που του έδωσα εγώ δεν θα μπορέσει ξανά να αναπαραχθεί...

...............................................

Το φθινόπωρο ήταν γλυκό...
Ήρθες εσύ...

Εσύ με αγνόησες όταν σου πρωτοχτύπησα το τζάμι...
Εσύ άφησες να περάσει καιρός...
Εσύ με έκανες να ξαναχτυπήσω... Ξανά και ξανά...

Εσύ πήρες ρίσκα που καμιά άλλη δεν έχει πάρει... που δύσκολα θα έπαιρνα εγώ...
Ο δικός σου κήπος δεν είναι μελαγχολικός... είναι γεμάτος ζωή
Και ναι με ξενίζει μερικές φορές αυτό, όμως έχει αρχίσει και μου αρέσει...
Έχω αρχίσει και χάνομαι μέσα του...

Και νοιώθω πραγματικά τυχερός...Τυχερός γιατί αν μου έλεγαν ένα χρόνο πριν πως θα βίωνα μέσα σε ένα χρόνο το ίδιο πράγμα δύο φορές, θα το απέκλεια στατιστικά..

......................................
......................................
......................................


Δεν πιστεύω σε κλειστούς κύκλους,
σε δεσμευμένες χρονικές περιόδους που συμβαίνουν ως δια μαγείας θεμιτά γεγονότα...
Πάντα τις έστηνα στον τοίχο αυτές τις σκέψεις...

......................................

Πιστεύω όμως στην προσπάθεια, στο να μοχθείς και να κυνηγάς αυτό που σε ολοκληρώνει... Ότι και να είναι αυτό...

......................................

Πριν ένα χρόνο, πριν ακόμα καλά καλά γνωριστούμε της είχα γράψει:

December 31, 2008 at 6:22pm

Εννοώ πως θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να είναι μια καλύτερη χρονιά για εμένα και γι' αυτούς που αγαπώ, και δεν θα περιμένω να μου έρθει έτοιμο...

......................................

Ένα χρόνο μετά εξακολουθώ να έχω αυτή την φράση πολύ ψηλά στην ζωή μου...
Ακόμα και αν είχα μια υπέροχη γεμάτη χρονιά, δεν πρόκειται να επαναπαυτώ σε αυτό..
Άλλωστε γνωρίζεις πως είμαι οπαδός της επίθεσης και όταν νικάω 2-0 στο ημίχρονο θέλω να ρίξω άλλα δύο μπαλάκια στο επόμενο...

Υ.Γ.1 Δεν θα άλλαζα τίποτα στην χρονιά που πέρασε...Όλα μα όλα ακολούθησαν μια διαολεμένη και μυστηριωδώς συγκεκριμένη τροχιά προς ένα στόχο που αρχίσω να καταλαβαίνω...Αν μου δινόταν η ευκαιρία θα έκανα ακριβώς τα ίδια...

Υ.Γ.2 Ίσως μόνο εκείνο το βράδυ του Μάρτη να έπρεπε αν ρίξω κάνα χαστουκάκι... Θα έκανε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα και για εκείνη... :)