...

...

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Αυτές οι μέρες...


Περίεργες μέρες...
ένα γεμάτο ζωντάνια κουφάρι περιφέρεται άσκοπα στου δρόμους..
μια μνήμη που έχει αμφισβητηθεί όπως ποτέ άλλοτε..
λίγο διαγραμμένη, λίγο κακοποιημένη.... για να γλυτώσει το κουφάρι τα χειρότερα...

Δεν ξέρει όμως...
δεν ξέρει πως έχει ήδη πάρει φωτιά...
δεν μπορεί να μυρίσει τον καπνό, την καμμένη σάρκα...
είναι απλά ένα κουφάρι που ψάχνει μηχανικά στους τοίχους για αναμνήσεις...

Κάθε βράδυ στάχτες βρίσκει στο σκληρό κρεββάτι του... το αγνοέι...
δεν ξέρει όμως πως κάποιος τις σκουπίζει στοργικά, πως βλέπει μέσα στο κουφάρι ελπίδα...
πως κάποιος γελάει με όσα κάνει τώρα το κουφάρι...
του θυμίζει πως τα έχει ξαναπεράσει...δεν τον ακούει...

Ξέρει εκείνος πως φθάνει στο τέρμα το μαρτύριο..
πως σύντομα στις σκληρές πέτρες των χρόνων του θα γδάρει το ψεύτικο αυτό δέρμα που μόνος του φόρεσε....
έπαιξε με αυτό, το απόλαυσε, το διασκέδασε...
...του μπήκε όμως και τον πνίγει...

Με χαρά θα το κάνει και με την συνείδηση καθαρή ως τα δάκρυα που κύλησαν στις όχθες του Πιέδρα...


Υ.Γ. Δέσποινα σε ευχαριστώ για την όμορφη ανάμνηση, είχα ξεχάσει πόσο δυνατή είναι η φωνή της...

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Λέξεις άηχες των Αγγέλων... όπως λέμε Χριστίνα....



Μου μιλάς με τέτοιες λέξεις κάθε βράδυ...
Καλημέρα και καληνύχτα με φωνήεντα γλυκά όπως το όνομά σου, όπως εσύ...

so close no matter how far...